Çocukluğa yolculuk
İlk kez bir yazıya borçlu olarak oturdum masanın başına. Zaman ne çabuk geçiyor. 5 ay oldu olacak. Oturduğum yerden, zamanı ucundan bir ipmişçesine çekip ve diğer taraftaki ağırlığını hissettim. Yollarda ne kadar da mutlu olduğumu yeniden hatırladım. Hele iş ve mevsim gereği eve kapanmışken bu duygu daha da güçleniyor. Birkaç dakika hiçbir şey yapmadan kendimi yolda hayal ettim. Sonu denize bağlanan, bol tırmanışlı, kıvrımlı, inişli çıkışlı yollar!. Hayal ededurayım, dışarıda da epey kuvvetli bir rüzgar var, Bodrum'u uçuran. Yani bugün de eve kapalıyız... Hemen, üç bölüme ayırdığım hikayenin son, yani 2. bölümü nü yeniden okudum. Anılar canlandı, o günlerde üzerimize giydiğimiz gömleğin pembe rengine boyandı masa. Ardından çektiğim videoları yeniden izledim. Özellikle de bu yazıyı ilgilendiren Selanik-Atina bölümleri ni. Kar sessizliği neyse, zamanın içinde dolaşmak da o benim için. Sağırlaşıyor, dışarıdan gelen hiçbir şeyi duymuyorum. En son Selanik'te uyumuşuz... Üçünc